بنده حمید رضا علیخانی هستم
حدود 28 سال است که بصورت جدی خوشنویسی را دنبال می کنم . جالب توجه این است که من بر اثر تنبیه در کلاس درس پی به استعداد خوشنویسی ام بردم
و ماجرا بدین صورت است که روزی معلم هنر م (آقای میرزا پور) پای تخته مطلبی را نوشت و ما هم با قلم و مرکب شروع کردیم به نوشتن از روی ان مطلب . معلممان هم بین بچه ها قدم می زد و به خط همه نگاه می کرد وقتی به خط من میرسید شروع می کرد به تعریف کردن از خط من . من هم از این تعریف ها احساس غرور می کردم .
یکی از همکلاسی هایم به من گفت تو کاغذتو به من بده و یکی دیگه برای خودت بنویس من هم اینکار را کردم واو زود تر ازمن رفت تا خطش را به معلم نشان بدهد ، معلم که کاغذ را در دست من دیده بود و خط من را می شناخت از دوستم پرسید که خط خودته؟ دوستم گفت بله ، چند بار دیگه سوالش را تکرار کرد دوستم هم با تاکید می گفت بله.معلم به دوستم گفت برو قلم و مرکبت را بیاور و دوباره بنویس دوستم که دیگر چاره ای نداشت اعتراف کرد که علیخانی نوشته .معلم از من پرسید که خط توست من هم به خاطر حس لجبازی که در دوران کودکی داشتم گفتم نه، هرچه معلم اصرار کرد من انکار کردم معلمم عصبانی شد و با خودکاری که در دستش بود محکم به پیشانی من زد و خون از پیشانی من جاری شد . بعد از اینکه صورتم را شستم و به کلاس برگشتم معلمم ارام شده بود و به جای تنبیه اینبار تشویقم کرد و گفت با این استعداد بالایی که در زمینه خوشنویسی داری بهتر است که به دنبال استعدادت بروی و خوشنویسی را به طور جدی دنبال کنی.
با تشویق های معلمم من پا به عرصه خوشنویسی گذاشتم و به طور جدی شروع کردم به خوشنویسی .
تا دوران دبیرستان کسی را ندیده بودم که با قلم نی خوشنویسی کند تا اینکه برای گذراندن دوره طرح کاد به اداره اموزش و پرورش منطقه 9 رفتم و در آنجا در خدمت دوستان عزیزم آقایان الماسی – صفری و صدری ظرف مدت 3 ماه خوشنویسی را تعلیم دیدم و در آنجا در کارهای تبلیغاتی اداره اموزش و پرورش کمک می کردم و دوره طرح کادم را به پایان رساندم . دوستانی که نام بردم راهنمایی ام کردند تا در آزمونهای انجمن خوشنویسان شرکت کنم . من هم اینکار را کردم و با کمک خداوند توانستم دوره عالی را به پایان برسانم
ازآنجا به بعد با خط های استاد امیر خانی اشنا شدم و با تهیه کپی از کارهای استاد شروع کردم به مشق کردن از روی آنها . تمام فکر و ذهنم مشغول استاد و خط های ایشان شده بود ، هر جا که حرف از حضور استاد امیر خانی بود سریعا خودم را به آنجا میرساندم
از این به بعد تمام وقت من را نوشتن پر می کرد به طوری که اکثر اوقات به صورت شبانه روزی و بدون استراحت مشق میکردم
انقدر از روی خط های استاد امیر خانی مشق کردم که کم کم احساس می کردم که شبها استاد را در خواب میبینم و به حدی از نظر ذهنی خودم را به استاد نزدیک می دیدم که از روی نوشته های استاد می توانستم بفهمم که استاد در لحظه نوشتن چه حسی داشته اند . تا زمانی که در سال 78 در خانه هنرمندان خطم را به استاد نشان دادم ایشان وقتی خطم را دید به من پیشنهاد کردند که دیگر از روی خط هیچ استادی مشق نکنم و از هیچ سبکی پیروی نکنم و فقط به خط خودم فکر کنم و خط خودم را بنویسم . من هم طبق فرمایش ایشان مدت 9 سال دیگر از هیچ خطی حتی خط خود استاد تقلید نکردم و فقط هراز گاهی به خط قدما مخصوصا میر عماد و میرزا کاظم نگاهی می انداختم و بیشتر به کاغذ مرکب و دست آنها توجه می کردم و این کار را تا جایی ادامه دادم که احساس کردم خطم رنگ و بوی خودم را گرفته و دیگر تقلید کردن از روی خط دیگران برایم سخت شده بود ، هر چند که از دیدن خط خوب لذت می بردم ولی دوست داشتم که برای تجربه خودم ارزش قائل شوم و آن طوری که در ذهنم پرورش می یافت بنویسم.
در طی این 28 سال فقط در این 8 سال اخیر است که کمتر مشق می کنم البته بیشتر به مطالعه در مورد خوشنویسی می پردازم
دست نوشته های من بدین شرح است: کتابت دیوان حافظ (2 بار) - کتابت دیوان سعدی و نوشتن بیش از 5000 قطعه خوشنویسی که همه انها را بایگانی کرده ام . انشاالله در صدد هستم به زودی ( به اصرار دوستان عزیز ) نمایشگاهی را در تهران بر پا کنم .
سوال: نوشته های شما علی الخصوص کتابت ها در ابعاد بزرگ و (70*100 و یا 50*70 )نوشته شده علت این کار را برای ما توضیح دهید.
آقای علیخانی: منظور و حرف شعرای قدیم را می توان با نوشتن یک بیت از آنها بیان کرد ولی شاعران و نویسندگان معاصر اکثرا نوشته هایشان بصورت متن یا شعر نو می باشد که این نوشته ها بصورت بهم پیوسته و منسجم هستند و اگر بخواهیم قسمتی از آنرا بنویسیم ممکن است نتوانیم حق نویسنده را ادا کنیم و برای نوشتن باید آنرا در چند صفحه متوالی بنویسیم. من فکر کردم اگراین متن ها و یا شعرها را بتوانم بصورت به هم پیوسته و در یک صفحه بگنجانم بیننده می تواند آنرا یکجا و در یک دید از نگاه خود بگذراند و این طور شاید بهتر بتوان منظور نظر شاعر را فهمید . به همین دلیل تصمیم گرفتم آنها را در ابعاد بزرگ (70*100 و یا 70*50 ) بنویسم. تصمیم دارم در آینده علاوه بر کتابت کتاب شعرای قدیم به نوشتن کتب و شعر شعرای معاصر در اندازه های بزرگ بپردازم.
لطفا با نظرات خود ما را یاری فرمائید
شما نیز می توانید جهت مشاهده مطالبی که مخصوص اعضای ویژه این سایت است به عضویت رسمی این سایت در آمده و از این پست و دیگر پستها و تصاویر محدود شده دیدن فرمایید
